وقتی که اینجا تندتند می‌نویسم، یعنی اوضاع روحی و روانی پریشان است. نمیدانم، احساس می‌کنم تنهاتر از همه دوران سپری شده زندگی‌ام هستم، حتی تنهاتر از دورانی که در ایتالیا بخاطر کرونا در خانه حبس شده بودم...

نباید اینجور پیش بروم، باید اوضاع را سامان دهم... اگرچه برای سامان دادن اوضاع هیچ برنامه‌ای و ایده‌ای به ذهنم نمی‌رسد... و تنها به خدا امید دارم...

یا مهدی